شاعر: علیرضا حکمتی

پیشانیت
خاک را تبرّک می‏‌بخشید
چشم‌هایت
دریچه‌‏ای سَمت
عاشقانه‏‌ترین واژه‌‏ها
دهانت
امتزاج دعا بود و خدا
و طرح لبخندت
دلچسب‌‏ترین روزها را به باد می‌‏آورد
افسوس! امروز
... تو نیستی
و عکس تو در قاب، لبخند می‏‌زند.